Sevgili anne-babamız çocuklarımız bizim en kıymetlilerimizdir. Çocuklarımızla hoşça vakit geçirebilmek, bir şeyler paylaşabilmek, konuşabilmek ve acısıyla tatlısıyla anı biriktirebiliyor olmak şüphesiz ki tüm ebeveynlerimizi mutlu eden durumlardır. Fakat ifade etmek gerekir ki; çocuklarımızı yetiştirirken çocuklarımızla aynı dili konuşabiliyor olmak ve ortak bir noktada buluşabilmek ne yazık ki her zaman mümkün olmamaktadır.

Bizler çocuklarla çalışan ruh sağlığı uzmanları olarak; çocuklarımızı iyi gözlemleyebiliyor olmanın, onları anlamaya çalışmanın çok kıymetli olduğunu her zaman vurgularız. Bununla birlikte çocuğun gösterdiği olumsuz davranımlardan daha çok bu davranımların neden kaynaklandığını bulmaya çalışmanın önemi üzerinde dururuz.

Çocuklarımızda var olan bazı problemli davranımlar var ise; bilmeliyiz ki sevgili anne-babamız, çocuğumuz bu olumsuz davranışı sebepsiz yere sergilememektedir. Hatta ve hatta görebilirsek eğer, çocuğumuzun kendince çok haklı olduğu sebebi bile vardır.

Çocuklarımızla yaşadığımız problemleri en aza indirebilmek için yapmamız gereken en önemli şey çocuğumuzun ihtiyacını karşılamaktır. İhtiyacı karşılanmış çocuk, kendisini anlaşılmış hisseden çocuktur, ailede kabul gördüğünü hisseden çocuktur, öfkesi yatışmış çocuktur, kaygısı azalmış çocuktur. Sevgili anne-babamız tekrar etmek gerekirse çocuğumuzun ihtiyacını karşılamak sorunların azalmasında son derece önemli olmaktadır. O zaman sevgili anne-babamız, “Çocuklarımızın ihtiyacı nedir?” gelin, burada hep birlikte, bu konunun üzerinde duralım:

Beni sevin.

Bana ilgi gösterin.

Bana zaman ayırın.

Benimle oyun oynayın.

Bana tahammül edin.

Yaptığım her zorbalığa rağmen bana şefkat gösterin.

İhtiyacım olduğunda yanımda olun.

Beni anlayın.

Beni etiketlemeyin.